روز مادر مبارک
مادر ای زیبا ترین تابلوی هستی ، به راستی کدام نقاش توانسته زیبا تر از تابلوی تورا رسم کند؟
تابلویی که هم منشور عشق باشد و هم آیینه ی تمام نمای احساس و عاطفه.
آه مادر ، چه آرام بخشی.
قلبت مخزن رحمت است و نگاهت مخزن الفت.
یادت تجدید کننده خاطرات است و نامت زینت بخش کلام.
مادرم ای یگانه در صدف هستی ، خوشحالم که هنوز کنارم هستی.
روزت مبارک
تقدیم با عشق به مادر عزیزم زهرا ثنایی
فاطمه نجفیان
دلم امشب کند غوغا که جان بر لب شدم یارا
نسیم دل خبر آورد که این غربت به سر آمد
که این مهنت که این دوری به زیبایی به سر آمد
چه سر مستم چه شادانم پرستویی خوش الحانم
که فال شعر من آمد که آن پیک وصال آمد
به تازم من در این ره من که هجرانم به سر آمد
اثر : فاطمه نجفیان
اربعین ، مسیر عاشقی
اشک ها مان در کویر گونه ها غلطیده است گرد غم بر چهره هامان نقش بست
پاهامان از مسیر راه عشق وامانده است چشم هامان از نگاه آن ضریح وامانده است
اربعین آمد و ما جامانده ایم از نگاه آن ضریح جامانده ایم
پس کی آید این زمان بار دگر بازگردیم ما به این ماوا دگر
آرزو دارم که من بار دگر رهسپار کربلا گردم سحر
گویم ای پروردگار این جهان من کی آیم در مسیر عاشقان
باز من آیم کنار آن ضریح دست هارا من کشم بر آن ضریح
باز هم درد و دل با او کنم صحبت از راز مگو با او کنم
اربعین امسال قسمت نشد شادیم در سینه ام پژمرده شد
عاشقان امشب همه افسرده اند از حریم رهروان جامانده اند
عاشقان امشب همه نجوا کنند با شهید کربلا نجوا کنند
خانه های عاشقان شد کربلا قلب هاشان رهسپار نینوا
اثر : فاطمه نجفیان
در انتظار ظهور
به نام حضرت دوست که هرچه داریم از عنایت اوست.
انسان باهوش به ندای درون و وجدانش گوش می دهد در تند باد حوادث دنبال هر خار و خسی نمی رود.
رسیدن به هر چیز با ارزشی سختی های خود را دارد و برای رسیدن به آن باید سختی هارا تحمل کرد.و چه چیز با ارزش تر از رضایت مندی آقا امام زمان و امید به دیدار او.
آقا جان ،نیش های زمانه را به عشق نوش وصالت تحمل باید کرد.
به امیدروزی که چشمان ما به جمال دل آرایت روشن شود و بهترین و خواستنی ترین روز خدا فرارسد.
تو از خدای مهربان تعجیل در فرجت را بخواه ؛ما هم بر سجاده عشق همین را از خدا می خواهیم.
به نام خالق رنگ ها ؛ او که پرنده ای را به رنگ سیاهی شب و پرنده ای دیگر را به سپیدی صبح می آفریند.
صبح هنگام که پنجره را باز کردم، به آسمان خیره شدم. متحیر ماندم که خالق هستی چگونه در آسمان قلم فرسایی کرده است.
به ناگاه چشمم به پرندگانی افتاد که بر روی درختان آوازمی خوانند.
چه زیبا نجوا می کنند پرندگان با پروردگار خویش در سپیده دمان و ساعات آغازین صبح. آری صبحشان را آغاز می کنند با ذکر پروردگار.
بال می گشایند و در آسمان به پرواز در می آیند و آواز عاشقی سر می دهند.
ای کاش آدمیان از این الهام گران طبیعت در سعاشقی می آموختند و شکر گزار پروردگار خویش بودند.
